Je bent zoals je bent, je bent uniek en ik kijk graag naar jou. Door naar jou te kijken probeer ik jou ook te begrijpen. Maar begrijp ik jou wel goed?
Voel je echt wel wat ik denk aan jou te kunnen aflezen. Je kunt het me niet vertellen
Dus kijk ik naar jou, ik kijk heel klein naar jou.
Ik probeer je lichaamstaal, je geluidjes, je mimiek af te lezen, de signalen die jij geeft te begrijpen en jou de zorg te geven die je nodig hebt. Die jij op dat moment, op jouw manier van mij vraagt. Maar begrijp ik jou wel goed?
IK ZIE JOU WEL….
Hey mooie meid, ik zie jou wel staan.
Eigenlijk moet ik zeggen, ik zie jou wel zitten.
Zittend in je rolstoel kijk je starend voor je uit.
Wat gaat er in je om, waar denk je aan, hoe voel je je?
Je bent verzonken in je eigen wereld, dat denk ik aan je te zien tenminste.
Je lijkt niet bezig te zijn met de dingen om je heen.
Terwijl ik naar je kijk zie ik dat je schrikt van een onverwacht geluid, een medebewoner die iets op de grond laat vallen.
Het overkomt je en je kunt er niets aan doen. Het is te onvoorspelbaar.
Ik loop naar jou toe, ga voor je staan en zak door mijn knieën, zodat je mij kunt zien.
Ik raak je aan, zodat je ons contact kunt voelen. Ik geef jou de tijd en dan richt jij je hoofd op.
Je maakt oogcontact, maar kijkt nog wat beduusd van het schrikmoment zojuist.
Het is je overkomen.
Ik begin zachtjes tegen jou te praten, terwijl jij soms weg kijkt van mij, maar ‘t oogcontact vervolgens ook weer herstelt. Je kijkt nog steeds wat verschrikt, wat gespannen. Je lijkt te luisteren naar wat ik zeg, maar of je het helemaal begrijpt…? Vind je het fijn dat ik dicht bij je ben? Ik verwacht dat je mijn nabijheid wel kunt accepteren, dat je het prettig vindt dat ik er voor jou ben. Je bent alert en ik zie dat er langzaam weer een rustiger blik in je ogen verschijnt.
Hey mooie meid, ik zie jou wel zitten.
Het is zaterdagochtend, de muziektherapeut speelt een liedje op zijn gitaar.
Een groep bewoners geniet elk op zijn eigen manier.
Maar voor jou is de bedrijvigheid te ver weg, het lijkt je niet te raken, tenminste…..dat denk ik aan jou te kunnen zien. Langzaam zak je dan ook weg in je eigen wereldje.
Dan is het even stil. Hij, de muziektherapeut kijkt naar jou, hij ziet jou ook! Met de Afrikaanse fluit in zijn hand loopt hij naar je toe.
Hij spreekt je aan en gaat naast jou zitten. Er klinkt een mooie deun, vlak bij jou, je voelt de trillingen van het ritme en na een tijdje kijk je op. Je ogen kijken naar de fluit, naar waar het geluid vandaag komt.
Zo te zien vind je dit fijn, je blik is ontspannen, je aandacht weer helemaal daar, je lijkt te genieten van de klanken en de nabijheid van een ander.
Hey mooie meid, ik zie jou wel zitten.
In je eigen wereldje. Alles wat om je heen gebeurt
overkomt je.
Je hebt er geen, nou ja heel weinig, invloed op.
Jij bent afhankelijk van mij, van mijn collega’s.
Ja, wij zien jou allemaal en kijken graag naar jou.
Door naar jou te kijken proberen wij jou zo goed mogelijk te begrijpen.
Praten kun je niet. Alleen met enkele geluidjes, je lichaamshouding en met je mimiek kun je ons “vertellen” hoe jij je voelt.
Weet je.. Juist dáárom proberen wij zo goed mogelijk naar jou te kijken. Zodat we je kunnen begrijpen en kunnen aansluiten aan jouw behoeften, aan wat jij nodig hebt van ons. We doen allemaal zo ons best, zódát we je kunnen helpen en zodat we jou kunnen laten genieten van elke dag! Maar lieve meid, vergeef het ons als we het een keer verkeerd inschatten, want tjee, wat is dat klein kijken en ik bedoel dan vooral, wat is het inschatten van jouw gevoel en wat jij van mij vraagt soms lastig!