Het is donderdag 7 maart, rond 10.00 uur ‘s ochtends. Zodra ik in de trein stap, ben ik mij ervan bewust dat de temperatuur op het normaal o zo gure en koude perron, niet veel verschilt van de temperatuur in de trein. Ondanks dat het volgens de kalender nog steeds winter is, heb ik met het zonnetje dat vandaag schijnt een mooie dag uitgekozen om langs te gaan bij Brownies & Downies in Wijchen, waar Noor, Marit, Kim en Joep vandaag aan het werk zijn.
Bij aankomst vervaagde het ideale plaatje van een kopje koffie in de zon op het terras al snel. Alle plekjes buiten zijn bezet, maar gelukkig is er nog een tafeltje binnen vrij. In de serre achter in het restaurant, naast een grote ronde tafel voor 8 personen waar een bordje ‘gereserveerd’ op staat.
Eenmaal aan tafel heb ik binnen de kortste keren Noor en Kim naast mij staan. Netjes in een zwart shirt met legergroen schort, zoals iedere medewerker daar draagt. We praten snel bij, want ondanks dat ze beide de ontspannen sfeer die er hangt uitdragen, is dit het drukste moment van de dag.
Als mijn koffie en lunch even later met een grote glimlach worden bezorgd door Noor, zie ik Marit zitten aan een van de tafels tegenover de open keuken. Te ver om te zien wat ze aan het doen is, maar dichtbij genoeg om te zien dat ze hard aan het werk is. Dit vermoeden wordt nog even bevestigd als Marit later de keuken in loopt met een stapel schoongemaakte serveerplankjes en vervolgens direct weer bijspringt in de bediening.
Tijdens mijn lunch valt mijn oog wederom op de kaart, maar ditmaal op de Borrel&Bites-kaart. Gezien het tijdstip van half 12 in de ochtend niet de meest logische kaart om op dat moment vast te hebben, maar aangezien de voor mij bekende Joep er op staat, trekt deze toch mijn aandacht. Op dat moment valt ook het kwartje dat ik Joep nog amper heb gezien, maar als ik even later langs de bar loop snap ik ook waarom. Joep is druk bezig met het klaarmaken en klaarzetten van de bestellingen, zodat ze kunnen worden uitgeserveerd. Volledig gefocust op zijn taak, want dat ik ondertussen al twee keer ben langsgelopen, brengt Joep niet van zijn stuk.
Ik drink mijn koffie langzaam op. In mijn ooghoek wordt de eerder beschreven, gereserveerde tafel gevuld met 8 borden met daarop allerlei verschillende dingen van de menukaart. ‘Gek’ denk ik nog bij mijzelf, ‘het eten staat er al voordat er gasten zitten’. Terwijl ik mijn jas aantrek en mijn tafel leeg achterlaat, vult daarentegen de tafel naast mij zich binnen no-time met mensen. Snel zie ik dat dit onder andere Joep, Kim, Noor en Marit zijn. Ook voor deze harde werkers en hun collega’s is het lunchtijd. Ondanks dat ik meerdere stemmen hoor zeggen dat ze trek hebben, is de slogan ‘je bent jezelf niet als je trek hebt’ hier echt niet van toepassing; met een net zo grote glimlach als toen ik welkom werd geheten, wordt mij nu een fijne dag gewenst en spreek ik af om binnenkort weer langs te komen!
Door onze nieuwsbrief reporter Timo
(Persoonlijk Begeleider A op woonhuis Majstro)