In januari van dit jaar hebben wij met zijn allen de 18e verjaardag van mijn neefje Quin gevierd. Met Quin zijn moeder, met Mark, Ester en kinderen van het gezinshuis Angerlo, met zijn opa en oma en met mij, zijn oom, en mijn gezin. Door Covid waren we weliswaar deels van de partij via zoom, maar dat maakte het er niet minder bijzonder of gezellig om.
Dat ‘je’ achter neefje kan ik er trouwens beter aflaten, want Quin is een vrolijke, lange en sterke vent die dit jaar zijn school heeft afgerond en nu zijn volwassen leven begint!
Die een passie voor auto’s deelt met Mark en daar heerlijk over kan vertellen.
Die veel lol heeft in, en talent heeft voor, muziek en met Ester en de harmonie in Angerlo optredens geeft.
Die heel vaak het woord ‘mooi’ gebruikt.
Die net op een heerlijke vakantie in Scandinavië is geweest, waar hij veel plezier had met het hele gezinshuis en met de grote jongens met bootjes aan het dollen was.
Die als hij terug is van vakantie zelfstandig op de fiets stapt naar zijn opa en oma 5 kilometer verderop om aan hen te vertellen over alle belevenissen.
Die ‘s avonds doorgaat naar zijn moeder om daar samen gezellig het weekend te vieren.
Toch blijft Quin, zo gaat dat nu eenmaal als je iemand als klein ukkie hebt meegemaakt, toch ook altijd mijn neef’je’. En was er, inmiddels 14 jaar geleden, ook een moment waarop het niet zo goed ging. Een moment waarop Quin zorg en stabiliteit nodig had die hem niet kon worden geboden. Een situatie waarin moeilijke, ingrijpende besluiten te nemen waren. Met de hoop en overtuiging dat die het voor iedereen beter zouden maken. Maar ook met onzekerheid daarover. Quin is toen in het gezinshuis in Angerlo komen te wonen, maar hoe dat precies zou gaan wisten wij destijds natuurlijk niet.
En dan zie ik Quin nu, 14 jaar later. Zo’n fijne vent, die na een bezoekje aan opa & oma vrolijk en tevreden op de fiets stapt, oortjes in, armen plat op het stuur, flink op de pedalen op weg naar het gezinshuis in Angerlo, en later die avond nog naar zijn moeder. Dat is een moment om vrolijk van te worden, en om dankbaar voor te zijn. Een moment waarop we denk ik wel kunnen stellen dat het gezinshuis, samen met zijn moeder en zijn familie, een belangrijke factor was, en is, om Quin Quin te laten zijn!
Ghelmer Brilleman
