Als ik binnenkom in het appartement van Koen voor het interview met hem en zijn moeder Francis, zit hij nog lekker te gamen achter zijn computer. Mét een stoere headset op zijn hoofd. En niet zomaar een game.. een game in het chinees. Wáááát zeg je? ‘Ja, echt. Kijk maar’, zegt hij. Hij heeft een vertaalapp op zijn telefoon en daarmee probeert hij de plek te vinden waar hij de instellingen kan veranderen naar het Nederlands. Helaas kan hij het niet vinden, dus ach nou ja.. dan maar in het chinees. Kan ook! En hop, hij start de game en is los!
Zwaar onder de indruk van al dit technisch vernuft ga ik eerst in gesprek met Francis. Kan Koen even zijn game afmaken met zijn online gamevrienden. Hij heeft groot gelijk. Belangrijkste dingen eerst tenslotte.
Francis, Waarom heb je voor een ouderinitiatief gekozen zoals Majstro?
Eigenlijk was ik nog niet zo heel erg bezig met dat Koen het huis uit zou gaan. Hij was nog zo jong, Koen was op dat moment pas 16. Ik werd benaderd door een van de initiatiefnemers van de oudergroep. Zij zijn hier al zo’n 7 jaar geleden mee begonnen en ze zochten nog een medebewoner voor Majstro.
Ik ben me er toen in gaan verdiepen en ja, toen zag ik wel heel veel dingen die ontzettend passend voor hem waren. Een groep leeftijdsgenoten, een medebewoner die hij al kent sinds de peuterrevalidatie en 10 minuten fietsen bij mij vandaan. Bovendien stond ik achter vrijwel alle keuzes die de initiatiefnemers tijdens de opzet hadden gemaakt. Ja, toen was ik om. Ik gun Koen echt een fijne plek om zich te kunnen ontwikkelen. Hij kan tenslotte niet voor altijd bij mij of bij zijn vader (co-ouderschap) blijven wonen. Dat het iets eerder kwam dan ik had bedacht. Nou ja, dat is dan zo.
Majstro staat midden in het nieuwe Hart van de Waalsprong in Nijmegen-Noord. Deze locatie is geweldig voor Koen. Hij is geen jongen die zich prettig zou voelen ergens ver weg in de bossen of op een afgelegen boerderij. Hij heeft juist levendigheid om zich heen nodig. En ik vind inclusie ook erg belangrijk, gewoon in de wijk, tussen gezinnen, starters en studenten. Goed zichtbaar in de samenleving. Ons gesprek gaat even richting het feit dat inclusie in de praktijk helaas vaak nog een illusie is. Maar toch niet altijd, want ons gesprek wordt op dat moment onderbroken door een dame die binnen komt lopen om iemand de tuin te laten zien. Deze mevrouw woont in een van de appartementen voor 60-plussers in het Aarongebouw en zij mist haar tuin van vroeger enorm. Daarom komt ze nu af en toe helpen in de mooie tuin van Majstro en geniet ze van van het contact met de bewoners. Deze verbinding is in ieder geval goud waard!
Even terug naar het op zichzelf gaan wonen van Koen en het begin. Vond je dat moeilijk toen het echt zover was en hij ging verhuizen?
Nee, eigenlijk niet. Ik had er gewoon heel veel vertrouwen in. Vertrouwen in de oudergroep, in de medebewoners en in ZorgWiel. Er was wel een ‘valse start’ in het begin. Een week na de opening moest Majstro plotseling twee weken dicht omdat te veel zaken nog niet op orde waren. Dat was even lastig. Koen had natuurlijk de vrijheid geroken en wilde heel graag terug naar Majstro. Ze begint te lachen als ze daaraan terugdenkt. We hebben niet alles verteld en gezegd dat de wifi nog niet goed werkte. Dat snapte hij tenminste. Voor hem is dat een eerste levensbehoefte!
Maar ZorgWiel heeft het heel goed opgepakt. Ze hebben alles uit de kast getrokken en het personeel goed begeleid, ze waren er toen echt voor iedereen. Ze hebben een mooi feest gemaakt van de doorstart, dat hadden ze leuk gedaan.
Hoe ervaar je de samenwerking tussen de ouders en ZorgWiel?
Dat gaat heel goed. We komen er eigenlijk altijd wel samen uit. Wij zijn als ouders heel erg betrokken. De oudergroep is verdeeld in werkgroepen. Zo is er een tuingroep, een klusgroep en er was natuurlijk destijds een bouwgroep. Ik richt me bijvoorbeeld samen met een andere moeder op de communicatie, want dat is mijn vak. Zo heeft ieder zijn specialiteit. Iedere 6 tot 8 weken komen we samen en dan overleggen we hoe het gaat en wat er gedaan moet worden. En die vergaderingen zijn ook altijd heel gezellig.
Is er iets wat ik niet heb gevraagd wat je graag zou willen delen?
Koen is superblij hier, hij voelt zich hier autonoom. Ondanks dat hij veel zorg en begeleiding nodig heeft, is dit echt zíjn huis. De begeleiders zijn tenslotte geen ouders en dat voelt gewoon heel anders. Ik ben heel erg trots op Koen en ook op ZorgWiel. Ik heb geen seconde spijt!
Koen zegt in de microfoon van de headset tegen zijn gamevrienden dat hij even weg is.
Fijn dat je even tijd hebt, Koen! Ik dacht eigenlijk dat jij 17 jaar was, maar ik zie aan hetde plakkaat op de deur dat je al 18 bent?
Ja, tuurlijk. Al lang. Ik was jarig in maart.
Oh eh…pardon, natuurlijk. Je hebt nu lekker vakantie, maar je gaat normaal gesproken naar school hè?
Ja klopt. Ik ga naar het Prisma College in Arnhem.
Ik ga dan iedere dag met de taxi.
Volgend jaar, over twee weken dus, ga ik twee dagen per week stage lopen bij het Multimedia Team van Pluryn, op donderdag en vrijdag. Wat hij daar precies gaat doen, weet hij nog niet maar hij is er al wel geweest om kennis te maken.
En wat doe je dan graag als je vrij bent? Heb je hobby’s?
Daar moet hij eerst even over nadenken, maar als ik wijs op de computer zegt hij: Ja, dat zeker! Gamen! Vroeger zat ik ook op basketbal en hockey, maar dat doe ik nu niet meer. Nu sport ik bij de Prismaclub. Dat is maandagmiddag na school.
Vind je het fijn wonen bij Majstro?
Ja. Ik moest wel wennen in het begin. Waaraan weet ik niet meer precies, maar wel dat ik moest wennen. Nu vind ik het hier fijn. Als Majstro weleens dicht gaat, ga ik logeren bij mijn moeder of mijn vader. Ik heb ook drie zusjes. Twee zijn ouder en één is jonger.
Zorgen de begeleiders een beetje goed voor je? Kunnen ze bijvoorbeeld wel een beetje lekker koken?
Aan het schouderophalen van Koen en zijn gefronste wenkbrauwen zou je kunnen denken dat dat beter kan. Of dat echt zo is, zullen we nooit weten, vrees ik. Maar als ik vraag naar zijn lievelingseten komt er heel rap uit: pannenkoeken en frietjes! Moet er dan nog iets bij, bij de frietjes? Ja, een kaassoufflé.
Heb je leuk contact met de andere bewoners?
Ja, we zijn allemaal vrienden hier. En Dide, dat is mijn vriendin. Al sinds 20 september 2022.
Bij de naam Dide verschijnt er een mega grote grijns op zijn gezicht. We gaan samen op vakantie naar BIO Vakantieoord in Arnhem.
Aan de schuine blikken richting de computer zie ik dat het tijd wordt om afscheid te nemen. Maar eerst nog even op de foto samen met moeder Francis.
Bedankt Koen en Francis. En een hele fijne vakantie gewenst samen met Dide en haar moeder! Geniet er maar lekker van.