Op een koude decemberavond ben ik uitgenodigd door Hilke om mee te gaan naar NEC. En niet zomaar een wedstrijd, maar één waar hij zelf in meespeelt.
Hilke woont nu bijna twee jaar op Majstro. Hij is gek van treinen, muziek luisteren en geniet van de gezelligheid op de groep. Sinds eind augustus is daar dus nog een andere hobby bijgekomen: Rolstoelvoetbal bij NEC.
Klokslag 17.00 uur zitten we aan tafel. Hilke naast mij, strak in (trainings)pak. Het officiële NEC-shirt met een bijpassende zwarte trainingsbroek; als ik ook nog maar enige twijfel zou hebben over de club waar Hilke bij speelt, dan was die nu wel verdwenen. Een goede sportmaaltijd bestaande uit pasta en verse groenten verschijnt voor onze neus op tafel. Tijdens het eten vertelt Hilke mij dat het belangrijk is om goed te eten, want die energie heeft hij straks nodig om er volle bak tegenaan te gaan. Om 17.30 uur wordt Hilke, net als ieder week, opgehaald door zijn vader. Al gauw wordt mij duidelijk dat voor Hilke de voorbereiding is begonnen zodra we de auto in stappen; zijn favoriete zanger Raymond van het Groenewoud klinkt door de speakers en Hilke geniet zichtbaar. Op naar de sporthal van de Sint Maartensschool, waar om 18.00 uur de training zal beginnen.
Als we het terrein van de Sint Maartenskliniek oprijden, vertelt Hilke uitgebreid over vroeger. Hij heeft hier namelijk een aantal jaar op school gezeten en weet dan ook precies waar we moeten zijn. Ik volg Hilke het gebouw van de Sint Maartensschool in en merk dat ik hiervoor flink door moet stappen. Over het feit dat hij het gebouw nog kent is blijkbaar niks gelogen, want in combinatie met een flinke dosis enthousiasme zijn we in recordtempo bij de sporthal aangekomen, die zich achter in het gebouw bevindt.
Terwijl ik een plekje zoek aan de zijkant van de zaal, heeft Hilke zich al gemengd tussen de rest van de jongeren. Ondanks dat er een paar afmeldingen zijn, bestaat de groep vanavond uit 6 jongens en meiden. Langzaamaan stroomt de zaal vol en er wordt her en der al een bal flink door de zaal geschoten.
Om 18.00 uur besluit de trainer de groep bij elkaar te roepen. Zoals gezegd een wat kleinere groep, maar dat maakt de wil om te beginnen niet minder.
Er wordt begonnen met een warming-up. De trainer heeft een oefening uitgezet, zodat iedereen weer even kan wennen aan het rijden in de zaal. In een slalom rijdt Hilke naar de trainer toe, precies zoals de uitleg van de opdracht zojuist klonk, om vervolgens op het allerlaatste moment te anticiperen op de aanwijzing van de trainer. “LINKS!” galmt het in de zaal, waarna Hilke met een boog om de linker pion rijdt, onderweg nog even de complimenten van de trainer spreekwoordelijk in zijn zak steekt en met een grote glimlach achter aansluit in de rij. ‘Nu is het echt begonnen’, zegt Hilke tegen mij als hij met een vaart langskomt.
Na een paar minuten wordt het belangrijkste onderdeel van deze sport er ook bijgehaald; de voetbal. De bal is een stuk groter en wat lichter dan een reguliere voetbal, maar al snel wordt mij duidelijk waarom. De voorgaande oefening blijft voor het grootste gedeelte nog even hetzelfde, alleen het laatste stuk waarbij de sporters eerst zo snel mogelijk moesten kiezen voor één kant, is het nu de bedoeling dat ze de bal terug spelen richting de trainer die iets verderop staat. “Ga jij maar voor”, hoor ik Hilke zeggen en terwijl hij keurig wacht tot de jongen die hij zojuist voorliet de oefening heeft afgemaakt, maakt Hilke zich klaar om van start te gaan. Keurig door de pionnen die de slalom vormen, om vervolgens met een vaart tegen de bal aan te rijden. De bal schiet van de rolstoel van Hilke af in de richting van de trainer.
De laatste oefening voordat het partijtje begint; corners oefenen. Tot mijn verbazing rijdt Hilke richting de trainer aan de andere kant van de zaal en sluit hij niet aan in de rij van de spelers, die ieder moment de bal richting het doel gaan schieten. Als hij bijna bij het einde van de zaal aankomt maakt hij een snelle draai en positioneert hij zich in één beweging in het midden van de goal. Hilke is de keeper en weet maar al te goed wat hem te wachten staat. Na een aanmoedigingskreet van de trainer begint de eerste bal te rollen en na een schot van een van de andere spelers, vliegt de bal richting de hoek. Hilke snelt zich naar voren en weet de bal uit de hoek te halen en juicht, om vervolgens weer direct zijn positie in de goal in te nemen. Een volgende bal is al onderweg en deze gaat richting de door met pionnen gevormde goal. De bal knalt tegen de linkerpaal en deze schuift weg. Waar de trainer nog twijfelt of het een goal is of niet, is Hilke er al snel over uit. ‘Mooie goal’, roept hij zijn medespeler na. Voor de tweede keer deze training laat Hilke, naar mijn mening één van zijn mooiste eigenschappen doorschemeren; het zijn van een sportieve teamspeler. Met een net zo grote glimlach als toen hij de bal tegenhield, keert Hilke terug tussen de palen en weet hij de rest van de oefening met een aantal mooie reddingen af te sluiten.
Als afsluiter van de training wordt er een partijtje gespeeld; Hilke wederom als de keeper van het ene team. Aan het enthousiasme van alle spelers af te lezen is dit het favoriete onderdeel van de training. Ongeveer 20 minuten lang wordt er 3 tegen 3 gespeeld, waarbij Hilke meerdere keren de bal uit het doel weet te werken. Af en toe gevolgd door een grote glimlach richting de zijkant, waar ondertussen enkele ouders aan zijn geschoven om aan te moedigen. Tot het laatste moment blijft het spannend en uiteindelijk wordt de wedstrijd afgesloten met een mooi gelijkspel. Hilke komt richting de zijkant en vraagt mij hoe ik het vond. Op mijn antwoord dat ik het erg leuk vond, verschijnt nogmaals een brede glimlach op zijn gezicht, die overigens tijdens de training amper van zijn gezicht is af geweest.
Nadat de gymzaaldeuren weer zijn afgesloten, loop ik samen met Hilke en zijn vader richting de auto om terug te keren naar Majstro. Hilke vertelt mij ondertussen dat hij de rol van keeper erg leuk vindt, maar dat hij het daarnaast ook erg leuk vindt om samen met de andere jongens en meiden te sporten op een plek die zo bekend voor hem is. Vlak voor we het gebouw verlaten, vraagt Hilke zijn vader of de muziek zo weer aan mag in de auto. Hoewel dit een oppepper was op de heenweg, zal de muziek op de terugweg fungeren als afsluiter van een fanatieke avond sporten.
Terwijl ik met de deurklink van de auto al in mijn hand sta, kijk ik achterom en merk ik dat Hilke nog een stuk achter mij is. Zoals eerder al was opgevallen is Hilke, buiten een enorm fanatieke keeper, ook een echte teamspeler. Ook nu, na afloop van de training, laat hij deze eigenschap nog eens doorschemeren: terwijl de rest van zijn teamgenoten al klaar zit om naar huis te gaan, stopt Hilke één voor één bij alle auto’s om de jongens en meiden een fijne week te wensen. Naast dat ik ieder sportteam een speler zou toewensen met dit fanatisme, is Hilke als echte ‘teamplayer’ nog wel de grootste aanwinst voor deze groep!
Door onze nieuwsbrief reporter Timo (Persoonlijk Begeleider A op woonhuis Majstro)